माझी पहिली हाफ मॅरेथॉन!
15 ऑक्टोबर 2023, NDA पुणे
~ अमित कालेकर
राष्ट्रीय संरक्षण प्रबोधिनी, अर्थात NDA ने त्यांच्या 75 व्या स्थापनावर्षानिमित्त आयोजित केलेल्या मॅरेथॉन स्पर्धेत भाग घेऊन अर्धमॅरेथॉन श्रेणीचा श्रीगणेशा करावा, अशी उर्मी दाटून येऊन 17 जूनला 1300 रुपये भरून नाव नोंदवलंच. आजवर, म्हणजे वयाच्या 48व्या वर्षापर्यन्त 10 km च्या वरती मॅरेथॉन रनिंग केलेलं नव्हतं. नाही म्हणायला ह्याच वर्षी 30 एप्रिलला LSoM मध्ये 15 km मध्ये भाग घेऊन स्वतःची कसोटी पाहिली होती. तीच NDA ची माझी पूर्वतयारी म्हणायला हवी. त्या जोरावरच मी हे 21 km चं धाडस करू धजलो.
पण गुरुवारचा सिंहगड सोडता इतर कसलीही तयारी होत नव्हती. अधूनमधून एखादी 20-30 km ची सायकल राईड व्हायची. दर बुध / शुक्र चे कोअर स्ट्रेंथ ट्रेनिंग सेशन्सही रेग्युलर करत नव्हतो.
करता करता 8 ऑक्टोबर उजाडला! एकच आठवडा शिल्लक होता NDA साठी. लाजेकाजेस्तो का होईना, थोडं तरी रनिंग करावं म्हणून 6 AM ला घराबाहेर पडून धावायला सुरुवात केली. घराजवळच्या एका सरळसोट शांत सुंदर मार्गावर येऊन जितकं जमेल तितकं करायचं ठरवलं. हवा मस्त होती, थोडीशी गार! पुण्यातल्या दिवाळीची चाहूल लागावी इतकी नसली, तरी बरीच बरी. 4-5 बदाम/काजू/खजूर खाऊन आणि 2 पेले पाणी पिऊन निघालो. रात्री साधारण साडेपाच तास झोप झालेली होती. एका तासानन्तर सुमारे साडेआठ किलोमीटर अंतर पार केलं! एका बाजूने सुमारे दीड किलोमीटर रस्ता, अश्या 5-6 फेऱ्या करून झालेल्या. मग अजूनच उत्साह आला, आणि मग 2 तासात 17 km करून स्वारी घरी परतली! कसलाही त्रास नाही.
मॅरेथॉनचे बिब आणि टी-शर्ट 13 आणि 14 ऑक्टोबरला बिबवेवाडीत नाजूश्री हॉलमध्ये मिळणार होते, ते 14 तारखेला घेतले. तिथला एक्स्पो खूप छान होता. ह्या बिब मध्ये सेन्सर चिप असते, जी स्पीड गनद्वारे आपलं रनिंग ट्रॅक करते.
NDA ने पहाटे 2 ते 5 ह्याच वेळेत एन्ट्री देऊ, नन्तर गडाचे दरवाजे बंद करण्यात येतील अशी धमकी दिल्याने आम्ही चौघे मित्र 3 AM लाच घरून निघून कोंढवे-धावडे गेट ने NDA त दाखल झालो. आता इतक्या पहाटे उठायचं, ही सवयच नव्हती, झोपेचं खोबरं झालेलं, टॉयलेटलाही साहजिकच इश्यू... पण इतक्या लौकर आल्याने अजिबात ट्रॅफिक जॅम न होता आत येऊ शकलो. सोबतचा मित्र महेश तर 8 ऑक्टोबरला शिकागो फुल मॅरेथॉन करून परत विमानप्रवास करून NDA ला आलेला!
21 KM स्पर्धा 6:30 AM ला सुरू होणार होती. तत्पूर्वी काही नाचगाणी, स्ट्रेचिंग व्यायाम तिथल्या मैदानात सुरु होते. अर्थातच ते केले नाहीत! बरोब्बर 6:30 ला फ्लॅग ऑफ झाले आणि आम्ही घोळक्याने धावायला सुरुवात केली. केवळ NDA बघायला मिळणारे म्हणूनही अनेक जणांनी इथं रजिस्ट्रेशन केलेलं होतं! अतिशय रमणीय परिसर आहे NDA. हवाही तशी ओके होती. NDA असूनही मोबाईल्सना बंदी न घातल्यामुळं स्वारी खुश होती! उत्साहात बरेच फोटो काढत धावत होतो. पहिल्या तासात मी 8.5 KM अंतर पार केलं! ठिकठिकाणी पाणी/इलेक्ट्राल/केळी/मीठ/गूळ/संत्र्याच्या फोडी इत्यादी जिन्नस ठेवलेले. खूप व्हॉलंटिअर्स होते, वैद्यकीय सुविधाही तैनात होत्या. खूप सुंदर आयोजन होतं ब्ल्यू ब्रिगेडचं! शिवाय काही स्पर्धकांनी ब्ल्यूटूथ स्पीकर्सही आणलेले. अन छान गाणी सुरू होती! NDA चे बंदूकधारी सगळीकडे तैनात होतेच. त्यातल्या अनेकांच्या टिपिकल मिलिटरी मिश्या!
पण आता सूर्यनारायण आपला इंगा दाखवू लागले! आणि त्यात चढाचा रस्ता सुरू झाला! मीच काय, पण बरोबरचे अलमोस्ट सगळेजण चालतच जात होते.
NDA चा एअरपोर्ट एरिया फार सुंदर आहे. विस्तीर्ण सपाट परिसर, सगळीकडे हिरवंगार गवत वाढलेलं! जुन्या काळातील लढाऊ विमाने बऱ्याच ठिकाणी ठेवलेली होती. नॅट्स, जॅग्वार्स, मिग्ज. K-52 नावाची नौकाही दिसली. ती युध्दसामुग्री पाहून स्फुरण चढत होतं! संपूर्ण NDA तर सुमारे हजार ते पंधराशे एकर असावं! (नन्तर विकिपीडियाने 7,000 एकर (28 स्क्वे. किमी असं सांगितलं!)
आता माझा स्पीड हळूहळू कमी होऊ लागला. पहाटे सोबत आणलेली टोपी मी कारमध्येच विसरलो होतो! काहीही झालं तरी 21 KM शिवाय थांबायचं नाही, हे स्वतःला टिच्चून सांगून धावत, चालत राहिलो. NDA हे आतून खरंतर जंगलच आहे. भरपूर झाडे, अनेक जातींची फुलं, त्यावर उडणारी फुलपाखरे, काही दिसणारे पक्षी तर अनेक न दिसणाऱ्या पक्ष्यांचे आवाज... विशेषतः मोर, ग्रे हॉर्नबिल (धनेश), किंगफिशर (खंड्या), कॉपरस्मिथ बार्बेट (तांबट) ...
आता काही स्पर्धकांना पायात क्रँप्स यायला लागले होते. मग आयोजकांकडून अश्या धावकांसाठी मसल रिलॅक्संट्सचे फवारे सुरू झाले. तरी ते धावत होते. ठिकठिकाणी फोटोग्राफर्स आमचे फोटोज काढत होते. ते दिसले, की चालत जाणारे आम्ही थोडंसं धावत जाण्याची ऍक्टिंग करत होतो! बुटाची लेस बांधण्याच्या बहाण्याने एखादं मिनिट विश्रांतीही घेतली जात होती!
अखेर 'शेवटचा किलोमीटर शिल्लक आहे sss' अशी पेसरने आरोळी दिली, आणि परत उत्साह संचारला. 9 वाजून 19 मिनिटांनी मी फिनिश लाईन ओलांडली! त्या क्षणाचं वर्णन मी करू शकत नाही. 'बकेट लिस्ट'मधला एक मोठा आयटम मी आज टिक केला. मला खूप जास्त वेळ लागला, 2 तास 49 मिनिटे.
प्रचंड दमलो होतो, आणि घाम तर अतोनात! आधी स्टेडियममध्ये जाऊन ब्रेकफास्ट घेतला. भुकेचीही शुद्ध नव्हती, फक्त पाणी प्यावंसं वाटत होतं! मग मेडल हस्तगत केलं! इतकं सुंदर मेडल ते. अभिमान वाटला गळ्यात पडल्यावर! थोडेफार फोटोज (सोशल मीडियावर नाचायला हवं न!) काढून पार्किंगकडे चालत निघालो. आता हेच अंतर फार जास्त भासत होतं! आणि आता फुल्ल ट्रॅफिक लागलं आम्हाला.
टेक-अवेजच मांडायचे झाले, तर पुरेशी शांत अन सलग झोप, पोट साफ होणे आणि टोपी-गॉगल बरोबर असणे हे आहेत. शिवाय, थोडं थोडं पाणी पिणे, आणि स्पीड नीट मेंटेन ठेवणे. आणि, पाऊल वाकडं पडू न देणे हेही! हे पाळलं असतं, तर मी 20 ते 25 मिनिटे लौकरही पूर्ण करू शकलो असतो.
तर अशी ही माझी पहिल्यावाहिल्या हाफ मॅरेथॉनची कहाणी, साठा उत्तरी सुफळ संपूर्ण!
